Heban jest używany w produkcji noży do wyrobu rękojeści. Ciemne drewno, pozyskiwane głównie w Indiach i Indonezji, od starożytności uważane było za synonim drewna szlachetnego i od tamtej pory stosowane jest do wyjątkowo ekskluzywnych prac stolarskich.

Heban to drewno drzew z rodzaju Diospyros, należących do rodziny hebanowatych. Charakteryzuje się czarnym lub czarno-brązowym zabarwieniem oraz drobnymi, wyraźnie widocznymi prążkami, które nadają drewnu szczególnie wyrazistą fakturę. W stanie przetworzonym heban ma wyjątkowo gładką powierzchnię. Do tych estetycznych cech dochodzą szczególne właściwości fizyczne hebanu. To rzadkie drewno szlachetne cechuje się wysoką gęstością, jest bardzo wytrzymałe i ma wysoką odporność na starzenie, co czyni je nie tylko preferowanym wyborem do zastosowań dekoracyjnych, ale także wszędzie tam, gdzie drewno jest narażone na szczególne obciążenia – na przykład w rękojeściach noży.

Tradycyjnym obszarem występowania hebanu są tropikalne i subtropikalne rejony Afryki i Azji Południowej, przede wszystkim Kamerun, Madagaskar, Sri Lanka, Laos, Wietnam i Indonezja. Heban pochodzący z Kamerunu jest zdecydowanie najbardziej rozpowszechniony. Jednak wyższej jakości są pozostałe odmiany, przy czym tzw. heban cejloński (nazwany od dawnej nazwy wyspy Sri Lanka) ma najwyższą jakość, ale jest też prawie niedostępny. Do produkcji wysokiej jakości wyrobów najczęściej używa się dziś hebanu z Madagaskaru i Indonezji.

Już w starożytnym Egipcie heban uważany był za szczególnie cenny, a od tego czasu był używany niemal we wszystkich kulturach do wyrobów z drobnego i najwyższej jakości drewna – przede wszystkim do intarsji i fornirów, ale także do instrumentów muzycznych. W okresie historyzmu pod koniec XIX wieku stało się modne wykonywanie uchwytów do drzwi i okien, a także eleganckich sztućców i broni z hebanu, co szczególnie przyczyniło się do zachowania użycia tego drewna w produkcji eleganckich rękojeści noży do dziś.